? یادمون بمونه که گاهی نمی‌توان با یه عذرخواهی، تمام خسارت‌هایی را که به وجود آورده‌ایم رو جبران کنیم!

مردی با دوچرخه به خط مرزی می‌رسد. او دو کیسه بزرگ همراه خود دارد. مأمور مرزی می‌پرسد: «در کیسه ها چه داری؟»

او می‌گوید: «شن.»

مأمور او را از دوچرخه پیاده می‌کند و چون به او مشکوک بود، یک شبانه روز او را بازداشت می‌کند. ولی پس از بازرسی فراوان، واقعاً جز شن چیز دیگری نمی‌یابد. بنابراین به او اجازه عبور می‌دهد. هفته بعد دوباره سر و کله همان شخص پیدا می‌شود و مشکوک بودن و بقیه ماجرا. این موضوع به مدت سه سال هر هفته یک بار تکرار می‌شود و پس از آن مرد دیگر در مرز دیده نمی‌شود.

یک روز آن مأمور در شهر او را می‌بیند و پس از سلام و احوال‌پرسی، به او می‌گوید: «من هنوز هم به تو مشکوکم و می‌دانم که در کار قاچاق بودی. راستش را بگو چه چیزی را از مرز رد می‌کردی؟»

مرد می‌گوید: «دوچرخه!»

گاهی وقت‌ها موضوعات فرعی ما را به کلی از موضوعات اصلی غافل می‌کنند.

دلیل تمام استرس، اضطراب و افسردگى هایمان این است که:
وجود خودمان را نادیده میگیریم
و براى راضی کردن دیگران زندگى میکنیم…

از مردی پرسیدند بچه‌ات را بیشتر دوست داری یا همسرت را⁉️
پاسخ جالبی داد :
گفت: بچه‌ام را عاشقانه و زنم را عاقلانه دوست دارم!!
گفتند یعنی چه ؟
گفت من عاشق بچه‌ام هستم؛ همه کارهاش رو دوست دارم٬
همه افکارش رو و همه حرکاتش رو
همه چیزش برایم زیباست
حتی اگر برای دیگران بد باشد
ولی همسرم را عاقلانه دوست دارم…
دختر زیبای رویاهای من وقتی با من ازدواج کرد
زیباترین موها رو داشت؛ بنابرین الان که بین موهای زیبایش موهای سفید می بینم من آن موهای سفید را می‌پرستم.
وقتی با من ازدواج کرد صورتش بسیار زیبا بود. حالا که چروکهای صورتش را می‌بینم من آن خطهای صورتش رو سجده می کنم.
وقتی از دست من عصبانی می شود و سکوت می کند من آن سکوت را دوست دارم.
وقتی به خاطر من چندین سال با ناملایمات ساخته، من آن ساختنش را دیوانه‌وار دوست دارم.
پس من نسبت به همسرم عاقلانه عاشق هستم.
زن هر چقدر هم که بزرگ شود،
همسر شود،
مادر شود،
درونش هنوز هم دختری کوچک، چشم انتظار است، انتظار می کشد برای
لوس شدن،
محبت دیدن،
دستی می خواهد برای نوازش،
و چشمی برای ستایش.
مهم نیست چند ساله شدی، زن که باشی،
دنیای درونت همیشه صورتی ست.
. . .

پ.ن: در نهایت برای اینکه همسر خوبی باشیم باید آموزش ببینیم و تمرین کنیم؛ چه زن باشیم و چه مرد؛ چه بابا باشیم چه مامان.

فریاد جای کمربند را می گیرد و هر چه تعداد و نوع کلمات به کار برده شده در هنگام عصبانیت بیشتر باشد، شدت صدمات روحی ایجاد شده در کودک بیشتر و متأسفانه عوارض این صدمات طولانی مدت خواهد بود.

می توان با اطمینان گفت بالا رفتن صدا در بیشتر خانواده های امروزی امری طبیعی است.
شاید فریاد زدن بر سر نوپایی که در خطر است شروع این رفتار غلط باشد.

وقتی والدین رو در روی کودک با عصبانیت بر سرش فریاد می زنند، کاملاً کنترل خود را از دست داده اند و کلمات را به سمت او پرتاب می کنند، و با توهین و تهدید روح کودک را نشانه می گیرند. البته خیلی سخت است برای بیستمین بار به کودک بگویید وسایل نقاشی ات را از وسط اتاق جمع کن. اما لطفاً به سوال ما پاسخ دهید.

آیا چنانچه در هنگام خرید از فروشگاه متوجه شوید لوازم خریداری شده خوب بسته بندی نشده بر سر فروشنده فریاد می زنید که «چقدر بی عرضه ای؟!» یا وقتی متوجه می شوید که معلم فرزند شما در آموزش ریاضی ضعیف عمل کرده بر سر او فریاد می زنید که «حواست کجاست؟!»

پس چطور به خودتان اجازه می دهید بر سر کودک خود فریاد بزنید؟
این فریاد هم به اندازه ی فریاد زدن در محل کار و محیط اجتماع زشت است.
پس چرا تصور می کنیم فریاد زدن در خانه کاری قابل قبول است؟